Werken aan herstel is een blijvende opdracht

Anonieme getuigenis

Ik ben vroeger een “normale sociale” drinker geweest zoals heel veel anderen. Geen bijzondere problemen mee gehad.

Toen er dan jaren geleden in mijn leven enkele moeilijke momenten opdoken, begon ik overmatig alcohol te gebruiken. Ik dacht dat dit gebruik een oplossing of hulp kon bieden. Niet dus en bovendien berokkende dit alles behoorlijke schade aan de relatie met mijn naasten en familie. Samen met hen kwamen we dit te boven maar het bleef een gevoelig punt dat blijvende aandacht kreeg. Ik was heel gemotiveerd en dronk gedurende vele jaren totaal geen alcohol meer. 

Toen kwam er een heel donkere periode wanneer bij mijn lieve partner en moeder van onze kinderen de diagnose van kanker werd vastgesteld. Na een hevige lijdensweg overleed ze. Onze wereld stond stil. Ondertussen was mijn en de hele wereld in de ban van het coronavirus. De gevoelens van enorme woede, verdriet, wrok, onbegrip, machteloosheid, radeloos zijn, eenzaamheid en isolement domineerden. De drankduivel overtuigde me dat drinken mij zou helpen om mijn negatieve gevoelens en pijn te verzachten en dus mijn donkere eenzame leven zou verlichten. Het was echter een illusie want na een tijd ging het mentaal en lichamelijk nog slechter. Mijn kinderen en omgeving ervaarden dit ook. Ik besefte zelf wel dat ik fout bezig was en maakte goede voornemens om te stoppen met drinken. Er waren echter altijd wel redenen en uitvluchten om die voornemens uit te stellen en even op te bergen. Liegen tegen mezelf en anderen. Een conflict zorgde uiteindelijk voor een stevige maar noodzakelijke wake up call. Ik besefte dat ik mijn  probleem niet alleen kon oplossen. Een dringende degelijke aanpak was nodig, op de eerste plaats voor mezelf maar ook voor mijn kinderen en omgeving. Ik had veel te verliezen en had met drinken nog niets gewonnen.

Het was heel moeilijk dilemma . Enerzijds erkennen dat je een probleem hebt dat jezelf niet kan oplossen en dat anderen moeten helpen, mijn schuldgevoel en schaamte, nog volop in een hevig rouwproces. Anderzijds de overtuiging dat ikzelf  een oplossing wenste en hiertoe bereid was. Diep nagedacht, met familie – huisarts – psycholoog over gesproken, een vrijblijvend maar goed intakegesprek gehad bij Affect2U. Alles even laten bezinken, “pro’s en contra’s” overwogen,… Na enkele dagen en slapeloze nachten, was mijn beslissing genomen: ik ga na Affect 2U. Vanaf dan voelde ik me meer opgelucht en ook mijn kinderen, directe omgeving stonden 100 % achter mijn besluit en waren tevreden. Het moest wel mijn eigen beslissing zijn en niet enkel om hen plezier te doen.

De opname was voor mij een sprong in het duister en ik wist niet wat mij allemaal te wachten stond. Ik had uiteraard 2 belangrijke verwachtingen: werken aan herstel van de verslaving en me helpen in de verwerking van het rouwen. Het was een heel intensieve periode en geen vakantie. Ik heb er “ dikwijls in mijn blootje” gestaan zowel in de individuele als in de groepssessies. Je moet jezelf blootgeven, ervoor open staan en er in geloven want anders kan je niet geholpen worden. Dit was dikwijls confronterend. Evolueren van ontkennen, minimaliseren, rationaliseren, zelfbeklag,… naar toegeven, je overgeven, je machteloosheid erkennen, leren omgaan met het schuldgevoel, het beter begrijpen van bepaalde zaken … was een moeilijk proces dat even tijd nodig had. Moeilijke opdrachten (o.a. neerschrijven van emoties,…) hebben me heel erg geholpen. Mijn oorspronkelijke weerstand heb ik vrij snel achter me gelaten. Achteraf gezien was het een heel boeiende periode samen met een mix van heel verschillende personen maar met toch veel gemeenschappelijk, ik heb er veel over mezelf geleerd zowel mijn sterke punten als mijn mindere kanten. De kinderen waren betrokken in familiegesprekken en konden daar ook met hun problemen, verwachtingen en gevoelens terecht. Heel louterend en heilzaam maar dikwijls ook wel pijnlijk.

Na opname terug naar huis met een extra valies aan bagage, aan motivatie en goede raadgevingen maar ook met de nodige voorzichtigheid. Werken aan herstel is immers een blijvende opdracht. Ik vond mezelf veel beter, sterker en positief veranderd. Ook mijn kinderen en omgeving zagen duidelijk dat er een betere persoon naar huis was teruggekomen. Heel wat mensen ( ook zonder voorkennis) zagen een positieve verandering en spraken dit ook uit. Heel motiverend want een objectieve commentaar is altijd beter dan een eigen beoordeling. De mensen die op de hoogte zijn, vinden mijn beslissing juist maar vooral moedig, ik heb nog geen negatieve commentaar gehad over mijn opname. 

Ik heb ondertussen nog enkele gesprekken gehad met mijn counselor V.B. ( in Chirotermen betekent deze afkorting “ volwassenbegeleider” wat in deze context heel toepasselijk is) en nog wat gemaild. Ik weet dat ik nog steeds bij hen terecht kan indien nodig. Ook mijn kinderen zijn nog gecontacteerd geweest.

Nu enkele maanden later gaat het nog steeds goed met mij. Geen alcohol meer en veel positiever, hoopvol in het leven, goesting om dingen te doen. Ook met het vrij recente verlies van mijn partner kan ik beter omgaan, ik kan verdriet en gevoelens hierover een plaatsje geven. Als ik terugblik op mijn slechte periode , dan is er veel veranderd. Nuchter zijn is niet alleen maar stoppen met gebruik maar het is veel meer: ik ben op diverse vlakken als mens ook veranderd.

Herstellen is ook een werkwoord. Je moet er blijvend aandacht voor hebben en er – samen met anderen – aan werken. Affect2U heeft me geen garantie kunnen geven op “nooit meer gebruiken” maar wel heel veel hulpmiddelen om dit te kunnen realiseren.

Ik sta nu over het algemeen vrij tevreden in het leven. Natuurlijk zijn er nog moeilijke dagen en momenten, er zijn nog problemen, alleen leven is niet altijd evident,… Ik ga er nu wel veel beter mee om dan vroeger. Dag per dag ! Ik heb veel terug gekregen en teruggevonden.