Share
Een getuigenis van Kevin, 29 jaar.
‘Er was eens een jongentje dat al op jonge leeftijd kampte met verslaving..’
Als voorwoord wil ik beginnen met te zeggen dat ik niet het type ben dat gauw een recensie of getuigenis zou schrijven voor om het even wat. Laat staan dat ik me hierbij van een kwetsbare kant laat zien in een maatschappij die maar al te graag oordeelt en stigmatiseert. Toch vind ik dit waardevol genoeg en bijna mijn plicht en al zou het maar één enkeling helpen zich minder alleen te doen voelen of over de streep kunnen trekken om net zoals mij, zijn of haar leven zelf terug in handen te nemen.
Mijn volledige verhaal is lang en ingewikkeld maar ik houd het hier voor jou, eenvoudig maar niet minder waarheidsgetrouw.
Zoals het zinnetje waarmee ik opende het al zei, was ik op jonge leeftijd al verslaafd aan verschillende dingen. Hoewel de obsessies die ik als kind had ontwikkeld op het eerste zicht best onschuldig leken, kan ik ondertussen zeggen dat deze aan de basis lagen voor iets wat minder onschuldig was. Het verzamelen van alles wat in mijn kindertijd populair was zoals kaarten, knikkers, stickers en noem maar op of het spenderen van al mijn zakgeld aan snoepjes in de lokale gazettenwinkel en vervolgens enkele jaren later het spelen van online spelletjes lijken niet zo heel erg. Wat erger was, was de manier waarop ik toen al die dingen deed en de reden waarom ik mij er zo in kon verliezen. In mijn tienerjaren ruilde ik deze zaken om voor alcohol en drugs. De motieven echter bleven dezelfde en erg lang heb ik dit onder de radar kunnen houden voor mijn omgeving. Zo’n 16 jaar heb ik gebruikt waarvan lange tijd ‘succesvol’. Ik begon met het roken van cannabis toen ik 13 jaar was. Het duurde niet lang voor dit een gewoonte werd en dagelijks gebruikte. Hier ging ik mee door tot ik mijn middelbare school heb afgemaakt. Naar het einde toe van mijn obsessie met cannabis werd ik er quasi altijd paranoia van, dat ging gepaard met hartkloppingen, een verstoorde eetlust, problemen met opstaan en concentreren en vooral angsten om met normale situaties om te kunnen gaan. Toch gaf ik mijn drug niet helemaal op. Het had me sterk in haar macht.
Toch slaagde ik er in om zo goed als volledig te stoppen met het gebruiken want alcohol hielp me hier bij. Alcohol heeft het toen eventjes overgenomen voor ik mijn DOC (drug of choice) leerde kennen. Ik was ongeveer 21 jaar wanneer ik mijn eerste lijn cocaïne heb gesnoven. Ik vond het fantastisch, alsof ik de wereld aankon. Opeens was ik niet meer verlegen en onzeker bij andere mensen en het voelde alsof ik alle antwoorden in me had en niets meer te veel was. Wat ik eigenlijk niet besefte was dat ik gewoon niet met het leven om kon gaan en dacht in drugs de oplossing daarvoor gevonden te hebben. Ik gebruikte het nooit lang vooraleer het mij begon te gebruiken. Of het nu alcohol, cannabis of coke was, ik sloeg er nooit in mijn gebruik onder controle te houden. Een andere wederkerende factor was dat in het begin, gebruiken steeds een sociaal iets was maar daar kon ik het niet bij houden. Het werd telkens iets obsessiefs en iets van mij. Ik keerde ermee in mezelf en verwaarloosde alles en iedereen, misschien niet direct maar uiteindelijk altijd en dit op talloze manieren. Mijn gebruik bracht me op de vreemdste plekken en in de raarste situaties, niet alleen fysiek maar ook in mijn hoofd. Ik maakte mezelf kapot en alles rondom mij. Toch kon ik niet stoppen.
Na 8 jaar van cocaïne misbruik had ik nog enkele goede dingen in mijn leven en zij zorgden ervoor dat ik bleef gebruiken, het voedde mijn ontkenning en ik maakte mezelf nog maar eens wijs dat het niet zo erg was. Toen ik me echter met mijn laatste escapade weer in diepe problemen had gewurmd heb ik toegestemd met een opname. Het spijt me dat ik daar op heb gewacht en niet jaren geleden al de stap genomen had. Het gedacht van een opname deed mijn haren overeind komen want daar hoorde ik niet thuis, dat was voor mensen waar ik me niet mee associeerde. Nu weet ik beter en kan ik iedereen die nog lijdt aan een verslaving alleen maar zeggen dat je de kans moet nemen als je hiertoe de mogelijkheid hebt.
Ik ben 4 weken in opname in Zuid-Afrika geweest via Affect2U. Hier had mijn moeder al contact mee gehad in het verleden en zij had veel verwachtingen omdat ze als familie ook betrokken worden bij de behandeling als daar akkoord van de cliënt voor word gegeven. Het maakte me oorspronkelijk wel ongemakkelijk maar ik gaf mijn moeder en mijn partner (die tevens de mama is van onze pasgeborene) toestemming om mee deel uit te maken van mijn proces. Toegegeven was het niet gemakkelijk. Maar tja, dat had ik het hen ook niet gemaakt tenslotte. Ik ben aan mijn traject begonnen met een open geest. Net zoals ik me in het verleden wel meer dan eens heb laten meeslepen in iets onbekends, heb ik dit ook maar een kans gegeven. Het is me verrassend genoeg énorm meegevallen die ervaring. Ik heb na afloop van Zuid-Afrika zelfs nog gekozen om 2 weken naar de kliniek in Vosselaar te gaan waarna ik er uiteindelijk 4 weken gebleven ben. Omdat ik dit zelf wou, niet omdat het moest.
We zijn nu 90 dagen verder wanneer ik deze getuigenis schrijf. Deze laatste negentig dagen waren zeker een rollercoaster maar zo’n fijne, eentje waarvoor je graag in de rij wil staan. Ik heb dingen over mezelf geleerd waarvan ik nog niet het minste idee had dat ik ze deed. Een hele leven lang heb ik zoveel emoties weten te onderdrukken met voornamelijk substanties en gedragingen, meestal als een strategie om met bepaalde situaties of gebeurtenissen om te proberen gaan. Sommigen zouden het misschien kunnen maar ik kon dit niet alleen meer omkeren. Ik ben daarom zo enorm dankbaar dat ik het ook niet alleen heb moeten doen. Want al de fantastische mensen die ik in die 8 weken heb leren kennen en het privilege dat ik had om met zo’n bekwame therapeuten samen te hebben kunnen werken maakt de ervaring compleet. Velen van hen zijn bovendien ervaringsdeskundigen en zij weten natuurlijk als geen ander hoe het is om een verslaving te hebben en welke obstakels er zijn om daarvan te boven te komen.
Het leven blijft natuurlijk gewoon zijn gangetje gaan en dat zal het ook blijven doen. Enkel nu heb ik voor het eerst in een enorm lange tijd weer zelf de controle en voel ik dat ik de touwtjes zelf weer kan bedienen en niet mijn verslaving. Ups en downs zullen er nog steeds zijn maar met de tools die ik nu ter beschikking heb en de inzichten die ik heb opgedaan laat ik me nu niet meer zo makkelijk uit het veld slaan door mijn verslaving. Want verslaafd zal ik de rest van mijn leven blijven en dat is ok nu. Dat kan ik gerust zijn zolang ik dat maar niet vergeet en onthoud waar naartoe wil. Ik heb geleerd hoe ik mijn leven weer kwaliteit kan geven en waar ik het moet zoeken wanneer het er even niet lijkt te zijn.
Ik wil afsluiten met te zeggen dat naast het ontdekken van een nieuwe manier van leven, die wanneer ik het op tijd water geef en de nodige aandacht schenk mij nog positief zal kunnen verrassen, ik ook merk dat mijn omgeving langzaam maar zeker weer herstelt en dat is wat ik ze allerminst schuldig was.
Dus daarom wil ik benadrukken met dit schrijven dat als jij bent zoals mij, je het nog niet mag opgeven. Al wat je echt nodig hebt is de wil om te veranderen en als je kan, laat je een handje helpen op de weg naar herstel. Het heeft mij al alles en meer gebracht dan ik had durven hopen.
Kevin
Heb je na het lezen van dit artikel vragen over drugsverslaving of alcoholverslaving? Aarzel dan niet en neem contact op met verslavingskliniek Affect2U via
Lees pakkende getuigenissen en ervaringen van gebruikers en hun familie.
