Massimo - Bedankt voor alles Affect2U!

Laat me beginnen mij voor te stellen. Ik ben Massimo, 41 jaar.

 

Ik weet nog goed hoe mijn eerste angstaanval insloeg als een donderslag bij heldere hemel. De lagere school zat er net op en ik begon het middelbaar aan het college. Ik had school nooit als moeilijk ervaren maar bij de eerste examenperiode liep het mis. Ik sloeg helemaal in paniek bij het studeren. Totale angst! Angst het niet goed te gaan doen. Angst mijn leerkrachten en ouders te gaan teleurstellen. 

De huisdokter gaf me enkele dagen vrijaf. Na wat te zijn bekomen ging ik terug naar school. De angst was er nog steeds maar ik slaagde erin me door die moeilijke weken te spartelen. Mijn hele middelbare schoolperiode herhaalde zich dat patroon: examens, angst, huisdokter.

 

Ik begon aan opleiding van onderwijzer op de hogeschool. Mijn angsten gingen naar een hoger niveau. Ik werd er depressief van. De huisdokter besloot me antidepressiva voor te schrijven. In extreme gevallen kreeg ik een valiumspuit.

 

Na het behalen van mijn diploma ging ik aan het werk. Maar het lukte me niet. De voorbije jaren hadden me uitgeput en depressiever gemaakt. De angst die ik eerst alleen maar op school had begon nu ook door te sijpelen op andere vlakken in mijn dagelijks leven.

Ik besloot voor een dagbehandeling te gaan in een regulier ziekenhuis. Mijn dosis antidepressiva werd er opgehoogd en ik kreeg er ook benzo’s voorgeschreven. 

Na 3 maanden zat mijn traject erop. Ik voelde me weliswaar beter maar ik wist nog steeds niet vanwaar die angsten kwamen.

 

De jaren die volgden waren er van ups en downs zonder al te grote uitschieters. Ik had mijn medicatie die me op de rails hield. Kwam de angst toch te fel opzetten dan slikte ik een extra benzo. Ik stelde me niet al te veel vragen bij mijn medicatiegebruik. Volgens mijn dokter was het iets wat ik mijn hele leven zou moeten nemen.

 

In 2013 werd ons eerste kind geboren. Het veranderde mijn leven. Ik werd rustiger en stabieler. Een mooie periode brak aan.

 

Oudejaar 2017. Samen met vrienden stonden we vertrekkensklaar om naar de stad vertrekken tot ik plots, uit het niets, overvallen werd door een enorme paniekaanval. Het enige wat ik kon doen was in bed gaan liggen met mijn ogen toe. Hopend dat het zou overgaan.

Maar dat was niet zo. Mijn depressie en angsten kwamen in een stroomversnelling. Ik ging steil naar beneden. Van de ene crisisopvang naar de andere. Van de ene psychiater naar de andere. Tientallen keren werd er aan mijn medicatie gesleuteld. Zonder resultaat.

 

De laatste 2 jaren waren een hel. Ik kon mijn angsten niet meer dragen. Ook al had ik 2 kinderen waar ik zielsveel van hou toch wou ik vaak gewoon dood. Weg van de pijn.

De gedachte dat ik er een eind aan zou kunnen maken gaf me troost.

Mijn omgeving zag lijdzaam toe, niet wetend hoe te kunnen helpen

 

Via via had ik het telefoonnummer gekregen van Jan (casemanager Affect 2U). Op een avond besloot ik hem te bellen. Hij stelde me meteen op mijn gemak en vertelde me dat hij ook zwaar in de put had gezeten. Ik voelde zijn echtheid door de telefoon.

 

Ik ging voor een opname.

De eerste nacht sliep ik niet. Ik was bang dat ik de verkeerde beslissing had genomen, dat de kliniek niets voor mij was. De mensen daar overtuigden me te blijven en het een kans te geven. 

Ik besloot te blijven: de beste beslissing uit mijn leven.

 

Daar waar men in de reguliere zorg mijn medicatie steeds maar aanpaste of verhoogde moest ik hier afbouwen en uiteindelijk stoppen. 

Vervolgens gingen we op zoek vanwaar mijn angsten kwamen. 

Altijd had ik mezelf als een slachtoffer gezien maar Sibyl en de andere counselors leerden mij mijn eigen aandeel in mijn angsten te erkennen. Ze leerden mij te aanvaarden wat ik niet kon veranderen, ze leerden mij dankbaar te zijn, de dingen eenvoudig te houden.

Ze leerden mij met liefde naar mijn angsten te kijken waardoor deze stilaan al hun kracht verloren.

Daar waar ik altijd dacht dat één of andere pil mij kon gaan fiksen kwam ik tot het besef dat enkel ‘ik’ dat kon.

 

In tegenstelling tot alle zorgverleners die ik toe nu toe had ontmoet kwam ik nu in contact met mensen die hun kennis niet enkel uit boeken hadden gehaald, maar ook rechtstreeks uit hun eigen leven. Dat maakt hen zo bijzonder, buiten categorie.

 

Dikwijls zeg ik nu tegen mensen dat iedereen eens een traject in de kliniek zou moeten doen.

Geen betere plek om te groeien als mens.

 

Massimo.