Share
Mijn geheugen lijkt uit een mega geheugenopslag te bestaan als het om mijn cliënten gaat, ik vergeet zelden welk verhaal bij welke cliënt hoort. Waar de familie of cliënt vaak verstomd staat met de vraag “Weet jij dat nog?”, is het voor mij de normaalste zaak van de wereld. Ook al is het een 23 jarige opslag aan “legends”, er zijn wel verhalen en cliënten die je als psycholoog niet vergeet. Grappige, onwaarschijnlijke, enge, ongeloofwaardige, verhalen die verslaving en cliënt tekenen.
Maar mij blijft ééntje heel speciaal bij. En niet zozeer omwille van zijn verhaal, hij blijft me bij omwille van zijn persoonlijkheid. Toen ik hem voor de eerste keer zag, raakte hij me op één of andere manier. Zijn kwetsbaarheid en fragiliteit. Een jongeman met de eeuwige glimlach. Ik kon zien dat hij vroeger ooit erg gekwetst was geweest, tot in het diepst van zijn hart en “zijn”. Zijn azuurblauwe ogen deden hun best om het diepe verdriet van een donker verleden te verstoppen, maar voor mij was zijn gemis en eenzaamheid gewoon zichtbaar. Hij kon het niet meer verdrinken met alcohol, wegstoppen in het diepste van zijn brein met een joint of weglachen achter stoer coke-gedrag. Hij had niets meer dat het niet meer in het diepst van zijn donkere gedachten kon verdringen, want hij was clean. Optimistisch en vol goede moed, hij wou het halen. Had toekomstdromen met zijn prachtige vriendin, wou een huisje en een kind, samen de wereld tegemoet. Hij was een top-beheerser van emoties en master in subtiel verbloemen van zijn pijn. O jawel, er zijn meerdere keren dat ik hem kon en mocht ‘bereiken’ tijdens onze sessies. Maar ik kon niet verhinderen dat hij koos voor de eeuwige rust. Het enige dat me rest is op zijn dag een berichtje op zijn facebook posten. Hém vergeet ik nooit.
Heb jij na het lezen van dit artikel ook vragen over alcoholverslaving of drugsverslaving?
Aarzel dan niet om contact op te nemen of bel +32 (0)497 20 20 80
